Wat is Motilisme?
De term Motilisme is afgeleid van het begrip Motiliteit (biologie). Dit is het vermogen van een eencellig of eenvoudig meercellig organisme om op eigen kracht energie om te zetten in arbeid. Met andere woorden, uit zichzelf in beweging kunnen komen, mits er ruimte is om in te bewegen (bewegingsruimte).
Datzelfde vermogen zien we ook bij mensen. Mensen komen uit zichzelf in beweging wanneer zij de ruimte krijgen om hun ambities te verwezenlijken, hun dromen na te streven.
Motilisme (als werkveld) ontstaat door dit principe op de bouwwereld te projecteren. Door bewegingsruimte te creëren of zichtbaar te maken, helpen we mensen om hun dromen na te streven. Motilisme richt zich niet op die zoektocht naar de unieke, enkele oplossing, maar draait om het etaleren van het gehele speelveld waarbinnen we de gebruiker helpen om zelf tot een keuze te komen.
Deze zienswijze heeft effect op de manier waarop wij omgaan met de ruimtelijke opgave.
Wie is de Motiele architect?
Mijn naam is Carli Driessen en ik ben sinds 1992 werkzaam in de bouwpraktijk. Na een opleiding als bouwkundige en architect (Academie van Bouwkunst in Amsterdam), heb ik in oktober 1999 het bureau Queeste architecten opgericht. Tot 2018 ben ik daar, samen met mijn partners, verantwoordelijk geweest voor tal van werken, variërend van ‘stoel tot stad’.
Na de huizen-crisis, rond 2010, groeide het besef dat de maatschappij sterk aan het veranderen is. Zo ook de wijze waarop wij omgaan met de ruimtelijke opgave. De balans tussen krachtenvelden als de bouwkunst, het ambacht en de handel, is aan het verschuiven. Het was de start van mijn zoektocht naar een nieuw werkveld. Een nieuwe basis van waaruit ik met een andere perspectief zou kunnen werken.
In maart 2018 heb ik mijn bureau vaarwel gezegd en ben begonnen met een nieuw initiatief; de Motiele architect.
Waarom een nieuw Werkveld?
De aanleiding voor dit nieuwe werkveld is het vrijwel onzichtbare plafond waar je als architect steeds vaker tegenaan loopt. Het begrenst de ruimte om belevingswaarden en betekenis in ontwerpen voorop te plaatsen. Het is steeds moeilijker om buiten de lijntjes te kleuren.
En als het toch lukt om bijzondere ambities op de agenda te zetten, als duurzaam bouwen, meer flexibiliteit, goeie collectieve ruimten, alternatieve energie, biobased materialen of ruimte voor inspraak van de eindgebruiker, dan saneren we deze als het er echt op aankomt. Marktpartijen cultiveren graag het beeld van ambities, maar zien zichzelf niet verantwoordelijk om deze ook daadwerkelijk te realiseren. Op ambities, anders dan de functionele, financiële of programmatische noodzakelijkheden, wordt gemakkelijk bezuinigd.
Het is lastig om door dit plafond heen te breken. Waar de politieke wil is, ontstaat wat ruimte, maar mainstream is het plafond de baas. Ik zie dat architecten hierdoor hun potentiaal onvoldoende benutten en ben ervan overtuigd dat dit moet veranderen.
